Doe sjwarte, druive Thanatos, dree mich de sjroeve nog neit los:
Laot mich nog 'e kitske laeve,
Zoolang de daag nog lank en breid aan 't solfer-gael en gouë kleid,
van de zonnebloume waeve.

Van de zoomer haet me noots genòg, zoolang de rein-gewesje lòch,
nog blie en blank en blaauw is.
Ich weit waal dat 't neit doere kan, mer laot mich nog 't genot d'rvan!
Te vruig dat 't gries en graauw is.

Gank nog verbie, zuik anger waeg, de veljer zeen nog lang neit laeg,
de blaar nog eesj aan 't valle.
En woort den ougs al ingebrach, ich heur de hööres van de jach,
nog ummer löstig sjalle.

Dit kan jao nog mien enj neit zeen, zoolang de zòn nog neit verdween:
Ich blief op mörge haope.
Mer es de sjnee in vlokke vilt, en alles dor is en versjtild,
dan heisjt et: sjwiege, sjlaope ...